Παιδεία και Ολοκληρωμένη Ανάπτυξη, Δημήτρης Ρόκος. Εκδόσεις Κουκκίδα

Από τα μέσα του 1985 κυρίως και μετά, η οικονομία, (με τη μορφή που της φιλοτέχνησε η ασυδοσία των αγορών του νεοφιλελεύθερου μετακαπιταλισμού), δυνάστευσε και δυναστεύει καταστροφικά την πολιτική, την κοινωνία, τον πολιτισμό, την τεχνική/τεχνολογία, το περιβάλλον και τις ζωές των ανθρώπων γενικότερα.

Προπαρασκευαστικοί σχετικοί σχεδιασμοί, ασκήσεις, πράξεις και δράσεις, εμπνεόμενες από τη Σχολή του Σικάγο, πραγματοποιήθηκαν από τον (και αιμοσταγή) δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ, την πρωθυπουργό της Βρετανίας Θάτσερ η οποία πίστευε ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» (There is no alternative), τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Ρέηγκαν, το παγκοσμιοποιημένο πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις υποτελείς σε αυτό πολιτικές κυβερνήσεις και ενώσεις κρατών.

Έτσι, και η Ανάπτυξη ως έννοια, θεωρία και πράξη εκφυλίστηκε από τον θετικό για τους ανθρώπους, τις ζωές τους και το περιβάλλον πολυδιάστατο ολικό χαρακτήρα της, στην μονοδιάστατη οικονομική ανάπτυξη για τους έχοντες και κατέχοντες και την εύηχη «αειφόρο» ή «βιώσιμη» εκδοχή της, με ψευδεπίγραφο ενδιαφέρον για την κοινωνική συνοχή και το περιβάλλον, αλλά και πολλά μέχρι σήμερα διαδοχικά κοσμητικά επίθετα:

πράσινη, μπλε, έξυπνη κ.λπ. και τώρα δήθεν δίκαιη.

Η νεοφιλελεύθερη «βιώσιμη» ή «αειφόρος» ανάπτυξη αποτελεί πλέον το καταιγιστικά διαφημιζόμενο παγκόσμιο ιδεολόγημα το οποίο και εγχαράσσεται ως άρχουσα ιδεολογία από την παιδική ηλικία στα παγκοσμιοποιημένα εκπαιδευτικά συστήματα παραγωγής πειθήνιων ψευδοτεχνικοεπιστημόνων, άριστων ειδικών εκτελεστών πανομοιότυπων λογιστικών συνταγών π.χ. για ανακεφαλαιοποιητικές διασώσεις χρεωκοπημένων τραπεζών με συνειδητούς τους αναπόδραστους εξανδραποδισμούς και τις φτωχοποιήσεις καθημαγμένων λαών, με ταυτόχρονη κατάργηση των ανθρώπινων, πολιτικών, κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με νέου τύπου προσφυγικά μεταναστευτικά ρεύματα, με διόγκωση των ρατσιστικών, ξενοφοβικών, ακροδεξιών και νεοναζιστικών συσπειρώσεων, με διασπάθιση των φυσικών και ανθρώπινων διαθεσίμων χωρών και με καταστροφή του πλανητικού περιβάλλοντος.

Η παιδεία ως μόρφωση, πολιτισμός, ελεύθερη διδασκαλία και έρευνα και κριτική σκέψη, η οποία μπορεί να μελετά, να αντιλαμβάνεται, να κατανοεί, να ερμηνεύει και να διερευνά τεκμηριωμένα αξιόπιστους τρόπους αντιμετώπισης των μεγάλων αλλά και των καθημερινών ζητημάτων και προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου, τείνει να ιδιωτικοποιηθεί, ακόμη και από προοδευτικές υποτίθεται κυβερνήσεις οι οποίες  α-νοήτως ομνύουν στην νεοφιλελεύθερη εκδοχή της χωρίς κρίση στεγνής και στεγανής αριστείας της ακρότατης εξειδίκευσης.

Στα σύγχρονα δημόσια σχολεία και μόνο από το μεράκι και την πίστη στην αποστολή δασκάλων τους, εξακολουθούν να λειτουργούν ελάχιστες εστίες ολιστικής διεπιστημονικής συζήτησης π.χ. πάνω στο μεταναστευτικό και το προσφυγικό ζήτημα/πρόβλημα, αλλά και στα ζητήματα/προβλήματα της εγκληματικότητας, της κλιματικής αλλαγής, της προστασίας των δημοκρατικών θεσμών, ανατρέχοντας (στα) και ανατέμνοντας τα αίτια δημιουργίας τους, τις ευθύνες των υπαιτίων αλλά και τις πολυδιάστατες συνέπειες και αλληλεξαρτήσεις τους με τα στοιχεία τα οποία συγκροτούν την ολική πραγματικότητα της ζωής των ανθρώπων όπου γης.

Έτσι και η Ανάπτυξη, για μια αξιοβίωτη ζωή για κάθε άνθρωπο, σε έναν ειρηνικό και καλύτερο κόσμο, στο κοινό μας σπίτι τον πλανήτη γη, δεν μπορεί να νοηθεί ότι μπορεί να ολοκληρωθεί, παρά μόνο διαχρονικά και ταυτόχρονα, σύμμετρα και αρμονικά στα πεδία της πολιτικής, του πολιτισμού, της κοινωνίας, της οικονομίας, της κατάλληλης τεχνικής/τεχνολογίας και του περιβάλλοντος.

Θεμελιώδη προϋπόθεση γι’ αυτό αποτελεί αυτονόητα το χτίσιμο και η υπεράσπιση μας δημόσιας παιδείας ως μόρφωσης, πολιτισμού και κριτικής σκέψης, πολύτιμου αγαθού και δικαιώματος για κάθε άνθρωπο.

Κεντρική διάθεση:

Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο,

Θεμιστοκλέους 37, Αθήνα, τηλ. 210-3802644, e-mail: koukkida.edit@yahoo.gr